In mijn vorige twee blogs was ik heel optimistisch. Jullie denken misschien dat ik nu een stabiel en gelukkig leven leid.
Echter stabiel durf ik mezelf nog niet te noemen. Stabieler dan vroeger? Ja, dat kan ik zeker beamen. Ik heb een zwaar jaar achter de rug. Eind vorig jaar is mijn pa plots overleden en ik heb moeite met het rouwproces. Ik heb het moeilijk om om te gaan met mijn emoties en helaas komt de laatste tijd automutilatie weer meer op de voorgrond. Maar er is één groot verschil met vroeger. Als ik nu eens een terugval heb, me niet goed voel, enz. duurt het niet meer dagen of weken voordat ik opnieuw in staat ben om te functioneren. Nu is dat een slecht moment dat hoogstens een paar uur duurt, in het ergste geval tot de volgende morgen. Wat mijn redding is in zo’n momenten is mijn werk. Ik ben verplicht om elke morgen op te staan en te gaan werken. Ik kan niet constant afkomen met het excuus dat ik mij niet goed voel. Een dagstructuur hebben is heel belangrijk. Het geeft je een reden om op te staan, om onder de mensen te komen, etc. Als het niet lukt om te werken, zijn er ook verschillende alternatieven voorhanden. Zo kan je vrijwilligerswerk doen of als dat te moeilijk ligt zijn er in Vlaanderen ook verschillende arbeidszorgcentra waar ze toch verwachten dat je een zeker engagement toont maar die je daarin ook begeleiden. Ikzelf ben na mijn opnames gestart in een arbeidszorgcentrum waar ik opnieuw mijn talenten ontdekte en werkte aan mijn arbeidsritme en zelfvertrouwen. Van daaruit heb ik de stap gezet naar vrijwilligerswerk en zo ben ik uiteindelijk in het regulier arbeidscircuit beland. Vroeger vluchtte ik altijd in een opname omdat ik bang was van de ‘maatschappij’. Ik had schrik om verantwoordelijkheden op mij te moeten nemen. En hoe meer en hoe langer ik vluchtte in die opnames hoe moeilijker het werd om terug te gaan naar de ‘buitenwereld’. Daarmee wil ik niet zeggen dat een opname slecht is, zeker niet, maar het mag geen vlucht worden. Nu sta ik volop in het leven. Ik heb mijn slechte momenten maar tegelijkertijd beleef ik ook zoveel goede momenten dat ik wel durf te zeggen dat het leven draaglijk is. Wil dat zeggen dat ik mij altijd gelukkig voel? Nee, niemand is constant gelukkig. Dat kan ook niet. Maar ik durf wel te zeggen, als ik mij een kwartier echt gelukkig gevoeld heb op een dag, ik een goede dag heb gehad. Het leven gaat nu eenmaal met ups en downs. Het ultieme geluk zal je niet vinden. Je kan wel veel dingen zelf doen om je een moment van geluk te gunnen. Maar daarvoor moet je in actie komen. In het begin van volgende maand zal ik een blog posten met enkele tips en interessante websites, boeken, etc. die je inspiratie kunnen geven om zelf een moment van geluk te creëren. Lieve groetjes, AnimalLover
0 Reacties
Wou ik écht dood
Ken je dat gevoel dat je alles wilt opgeven, dat de enige uitweg die je nog ziet suïcide plegen is? Ik heb vele jaren geworstel met dat gevoel, heb ook talrijke pogingen ondernomen. Maar telkens na een overdosis kwam de twijfel: “Wil ik echt dood? Ik ga iedereen en alles moeten missen!” Meestal geraakte ik dan in paniek en belde de hulpdiensten. Ik heb een paar keer veel geluk gehad, durf ik nu eindelijk te zeggen. Het keerpunt voor mij is er gekomen toen ik erachter kwam wat de betekenis was van die zelfmoordpogingen. Ik wou niet zozeer doodgaan maar ik wou niet meer afzien en lijden, al die negatieve en moeilijke emoties niet meer voelen,… maar ik had wel nog zin in het leven zelf. Ik wou gewoon dat alle pijn en ellende stopte maar echt doodgaan, nee dat wou ik niet. Vanaf dat moment realiseerde ik mij dat suïcide niet de oplossing was voor mij. Het voelde als een opluchting, een bevrijding,… eindelijk moest ik niet meer worstelen met de gedachte “Ik wil dood”. Betekent dat dat het allemaal gemakkelijker werd? Zeker niet, ik heb nog altijd mijn ‘wanhopige’ momenten waarop ik alleen nog maar pijn voel en alles zo zinloos lijkt. Maar ik heb ondervonden dat die momenten ‘voorbijgaan’, gevoelens en gedachten komen en gaan. Als ik zo’n periode heb, probeer ik gewoon de dingen te doen die ik graag doe, die mij positieve energie geven om zo geleidelijk aan weer wat een beter gevoel te krijgen. Wat ook helpt, is om iets te doen voor een ander of voor een dier (bv. gaan wandelen met een hond uit het asiel) zodat je opnieuw het gevoel krijgt dat je iets kan betekenen. Ik kan jullie enkel de raad geven om eens te kijken in jezelf wat de betekenis voor jou is van zelfmoordgedachten, -neigingen en/of -pogingen. Is er echt niets meer waarvoor je wilt leven? Het heeft mij alleszins geholpen om niet meer overhoop te leggen met die gedachte. Als laatste wil ik jullie nog meegeven dat een zelfmoordpoging nooit zonder risico is. Daarmee bedoel ik niet alleen dat het fataal kan zijn, maar je kan het ook overleven maar wel jammer genoeg met serieuze lichamelijke beperkingen verder moeten! Zorg goed voor jezelf! Liefs, AnimalLover |