42.
Mijn leeftijd. Verwonderd? Toen ik de puberteit in ging, was er zeer weinig steun voor een meisje dat door allerlei omstandigheden in de knoop zat met zichzelf. Ik kende alleszins niet de weg ernaartoe en voor de omgeving was 'het probleem' verborgen tot het te laat was. Er waren sinds de kindertijd lijfelijke problemen die me anders maakten dan andere kinderen, er waren tegelijk mensen die bijna dagelijks mijn persoon met de grond gelijk maakten, er waren ook mensen die misbruik maakten van de onzekerheid die steeds groter werd, er waren pesterijen. Door de wankele gezondheid werd de rest van mijn jonge leven opgevuld met dokters en onderzoeken, medicijnen en behandelingen. Die waren op hun beurt een goeie bemesting voor een hoofd vol angsten en stress. Uiteindelijk kwam ik via een opname in een revalidatiecentrum bij een psychologe terecht, die enkele puzzelstukjes op z'n plek hielp leggen. Maar de volledige foto van de puzzel bleef wazig en onafgelijnd. Individuele (gedrags)therapie, psychiater, groepstherapie,… Alles is ondertussen de revue gepasseerd. Ze pasten in het rijtje van dokters en kinesisten. Terwijl de ene een poging deed om mijn lijf wat te helpen, probeerde de andere mijn hoofd wat lichter te maken. Ik ben er nog steeds niet. Als je ouder dan 40 bent, lijkt dat hopeloos, maar ik maak mezelf wijs dat er geen perfect eindpunt is, dat ik mijn hele leven onderweg ben. Ik blijf elke dag proberen om te leven met mezelf, met mijn lijf en met mijn hoofd. Momenteel ga ik maandelijks naar een psychiater die me blijft steunen ook al sta ik heel negatief tov het pad van de medicatie (angstremmers, anti-depressiva,…), iemand van het mobiele team komt (twee)wekelijks aan huis. Het grootste geheim, dat meer dan 42 jaren standhoudt, is de manier waarop ik allerlei kronkels heb ontwikkeld om mezelf te saboteren. Want ik haat mijn lijf, en ik haat mijn hoofd. Mijn lijf… Ziek zijn geeft al heel lang excuses om dat lijf te kwetsen: niet eten (want misselijkheid), niet slapen (want nachtelijke ongemakken), pijnstillers nemen (want altijd pijn),… Maar soms zijn die verscholen manieren niet genoeg. Dan doe ik mezelf bewust pijn. Als ik heel boos ben op mijn lijf, sla ik met mijn vuist tegen de muur. Een gips was het toppunt. Of ik kras met een schaar de haat in mijn huid. Niet het beste idee als je je dat vergeet te verbergen en je kleuter vraagt waar dat pijntje vandaan komt. Mijn hoofd… Het grootste probleem is een zware angststoornis: bang om te eten (en er ziek van te worden), bang om te gaan slapen (en weer urenlang wakker te liggen van de pijn), bang om in de auto te stappen (en niet meteen een toilet ter beschikking te hebben), bang om mensen te ontmoeten (en onzeker te zijn), bang om iemand te verliezen (en het niet alleen te kunnen),… En dus zoek ik excuses – om niet te eten, te gaan slapen, ergens naartoe te rijden, mensen te ontmoeten, me te hechten,… Ook dat is zelfverwonding, want ik mis zoveel, en het is een vicieuze cirkel, want angst voedt vermijding en vermijding voedt angst. Mijn wereld is enorm klein geworden, en eenzaam. En dan is de cirkel rond: door mijn lijf en mijn hoofd te haten, ben ik mezelf gaan saboteren, en heb ik nog meer redenen om mijn lijf en mijn hoofd te haten, en geef ik mezelf de schuld van al wat ik mis en al wat me overkomt. 42. Mijn leeftijd. Verwonderd? En toch blijf ik proberen om mezelf andere manieren aan te leren om te leven met wie ik ben, met mijn lijf en hoofd. Ik blijf zoeken, samen met professionele begeleiders. In plaats van mezelf te saboteren en pijn te doen, fysiek of mentaal, uit ik mezelf in dingen waardoor ik trots kan zijn: dit kan ik! Studeren, creatief bezig zijn, anderen helpen, mensen graag zien, foto's nemen van de mooie alledaagse dingen,… Al had ik vroeger niet de hulp die toen nodig was, dat wil niet zeggen dat het hopeloos is, ik heb nog tijd om te leren leven met mijn lijf en met mijn hoofd. Het gevoel dat ik een half leven verknoeid heb, stop ik ver weg, onder de littekens… Rosa |
AuteurVerwonderd Archieven |