Soms is het tijd voor een nieuw moment, voor een nieuw leven, voor nieuwe keuzes.
Het schooljaar lijkt daar bij mij altijd het ideale moment voor. Ik zit vol ideeën en ik bruis van de plannen. Maar bij elke nieuw begin hoort een einde van iets ouds.Afscheid van vriendinnen die misschien niet mee over gaan. Afscheid van je vakantielief. Afscheid van het leuke kamp dat je deze zomer meemaakte. Maar ook afscheid van de mooie zomerdagen waarbij je met een wijntje op het terras kon zitten.Of afscheid van je oude collega’s als je een nieuwe job begint. Ik vind afscheid nemen alvast niet gemakkelijk. Het is een opeenstapeling van lastige emoties en ik kan daar zelf niet altijd goed mee overweg. Hier alvast een paar tips. Voor mensen die aan zelfverwonding doen is het vaak niet zo gemakkelijk om emoties te voelen en te uiten op een andere manier dan door zelfverwonding. Dat is bij mij niet anders. De laatste tijd leer ik veel van ACT (acceptance and commitment therapy) waarin ze je aanraden om je emoties te voelen en ook echt bij je emoties en in het moment te blijven. Als je je emoties wegduwt, worden ze eigenlijk alleen maar erger.Probeer ze niet te vermijden. Probeer maar eens om 5 minuten niet aan een roze olifant te denken. Wedden dat je er juist wel aan denkt? Het is dus belangrijk dat je je emoties toestaat en dat je ze op een constructieve manier uit. Huil uit bij een goede vriendin, ga wandelen of sporten, kijk naar een verdrietige film of probeer op een andere constructieve manier je emoties te uiten. Kijk terug op de fijne momenten en wees er dankbaar voor. Maak een boekje waarin je al je fijne momenten opschrijft en blader er regelmatig eens door. Luister naar muziek die je associeert met een bepaalde periode of een bepaald persoon. Zoek steun bij anderen. Praat met de mensen die je willen en kunnen steunen. Zeker de eerste periode na een lastig afscheid, kan je misschien afspreken met vrienden en vriendinnen om de dagen door te komen. Zorg dat er altijd iemand is waarbij je terecht kan op moeilijke momenten, zelfs al is het 's morgensvroeg. Als je met niemand kan of durft praten, kan je misschien wel terecht bij een hulpverlener. Blijf goed voor jezelf zorgen. Voor mensen die aan zelfverwonding doen, is het vaak gemakkelijk om te verzinken in een patroon waarbij er niet meer voor je zelf gezorgd wordt. Dit geldt zowel op emotioneel als op fysiek gebied. Zorg een beetje beter voor jezelf dan je anders zou doen, houdt structuur aan, blijf eten, ga op tijd slapen en zo verder. Jij moet in eerste plaats voor jezelf zorgen! De rest komt daarna wel. Ook ik sta binnenkort voor een nieuwe uitdaging op het gebied van afscheid nemen en dan vooral op gebied van therapie. Ik vind het best moeilijk, maar ik ben er van overtuigd dat als ik bovenstaande tips meeneem ik er wel door kom. Door Plectrude
0 Reacties
We gaan het samen aan. Ik laat je niet los.” Deze woorden werden uitgesproken door mijn psycholoog op een moment dat ik het heel moeilijk had. De woorden creeërden verbondenheid op een moment dat ik dat eventjes niet meer kon voelen. Het ging niet goed en ik stond op het randje van een opname.
Maar ik was niet alleen. Ik was samen. Hij hield zijn woord. Elke dag opnieuw zaten we eventjes samen om te bespreken hoe het ging. Elke dag opnieuw maakte hij eventjes tijd om te luisteren, om knopen te ontwaren en om weer hoop te installeren waar ik alle hoop kwijt geraakt was. Elke dag opnieuw toonde hij betrokkenheid bij mij en mijn situatie. Beetje bij beetje kon ik het weer voelen. Ik voelde de verbondenheid niet meer alleen bij mijn psycholoog, maar probeerde het ook weer te installeren bij Manlief. We bespraken samen met de psycholoog mijn signaleringsplan. We bespraken het al dan niet bespreken met elkaar van moeilijke onderwerpen. We leerden weer in elkaar vertrouwen door middel van het signaleringsplan en we spraken af dat Manlief mag ingrijpen op momenten dat hij de signalen uit mijn signaleringsplan ziet en herkent. De verbondenheid met mijn psycholoog en Manlief zorgde ervoor dat ik ook weer verbondenheid kon voelen met mezelf en met een hele hoop anderen. Het is deels dankzij de betrokkenheid van mijn psycholoog en die anderen dat ik een opname kon vermijden en dat ik weer verder kan met mijn leven. Ik voelde me vastgehouden op een moment dat ik zelf uit elkaar viel. Voor mij is het belangrijk geweest om me verbonden te voelen en te leren voelen. Pas op dat moment kon ik de keuze maken mezelf niet meer te verwonden. Ik moest niet meer praten met mijn lichaam om te zeggen dat het niet meer ging. Ik vond de woorden om te zeggen: “Het gaat niet goed.” Soms moet ik zelfs dat niet meer zeggen, maar kunnen anderen het afleiden uit een blik, mijn gedrag en uit hetgeen ik juist niet uitspreek. Ik hoop dat jij je ook verbonden kan voelen met een ander. Ik hoop dat jij ook de verbondenheid met een ander kan toestaan. Ze is er vast ergens. Bij een (beste) vriendin, je ouders, je partner, je psycholoog of een lotgenoot van Verwonderd. Je bent niet alleen. Nooit. Door Plectrude |
AuteurSchrijf iets over jezelf. Het hoeft niet heel uitgebreid te zijn, een overzicht is genoeg. ArchievenCategorieën |