Dag Lieve Wereld,
Er is een verhaal dat ik jullie graag wil vertellen. Het kost me veel moeite om dat te doen, maar toch vind ik het belangrijk. Het is mijn verhaal, en hoewel elk verhaal anders is, zal het toch voor vele ook herkenbaar zijn. Helaas. Ik hoop dat door dit te vertellen, anderen de kracht hebben om te blijven geloven en door te gaan. Ik hoop ook dat het anderen hun ogen opent en het zorgt voor meer begrip. Ik hoop dat het taboe door mijn verhaal verkleind wordt. Mijn verhaal gaat over zelfverwonding. Ik verwond mezelf al een hele tijd. Sinds ik 14 jaar was, wat al 8 (bijna 9) jaar is. Hoewel het inmiddels nog maar heel weinig voorkomt, heb ik niet het gevoel dat ik volledig hersteld ben. Het is iets wat nog vaak in mijn gedachten zit. Ik verwond mezelf in periode van heel veel stress. Alles voelt dan te overweldigend aan waardoor ik soms geen andere manier kan bedenken. Hoewel ik daar altijd enorm veel spijt van heb nadien. Voor mij is het begonnen na traumatische gebeurtenissen, eveneens toen ik 14 jaar was. Daar gaat mijn verhaal echter niet om. De aanleiding en de reden van zelfverwonding kunnen bij iedereen anders zijn. Ik wil vandaag echter schrijven over aan zelfverwonding doen en een toekomstige hulpverlener zijn. Ik ben namelijk zelf nog maar net afgestudeerd als jonge hulpverlener. Al voelt dat soms niet zo. Soms ben ik bang dat anderen me niet zullen zien als een volwaardige hulpverlener net omdat ik mezelf verwond. Er hangt, misschien meer dan in andere sectoren, een schaamtegevoel, een taboe, rond hulpverlener zijn en zelf moeilijkheden ervaren zoals zelfverwonding. Dit zorgt voor een tweestrijd in mezelf. Ik richt mee een vereniging op die zich wil inzetten om mensen te ondersteunen die op welke manier dan ook in aanraking komen met zelfverwonding. Lotgenoten, vrienden, familie, leerkrachten, opvoeders, hulpverleners… Alleen kan ik er niet open over zijn dat ik zelf een lotgenoot ben. Waarom niet? Goede vraag. Het wordt afgeraden want wat zal je toekomstige werkgever van je denken als hij lotgenoot of ervaringsdeskundige bij jouw naam vindt wanneer hij je naam in Google intypt na je sollicitatie. Dat je een gezonde en capabele werknemer bent, die met stress kan omgaan? Dat denk ik niet. Nee, de kans dat je de job niet krijgt zal wel wat kleiner worden. Dat is toch wat ik wel eens te horen heb gekregen. Sinds ik een hulpverlener ben, vind ik dat heel jammer. We willen mensen helpen, ondersteunen, laten zien dat ze niet perfect hoeven te zijn. Maar wanneer wij onszelf kwetsbaar opstellen en tonen dat wij ook een menselijke, imperfecte kant hebben dan kunnen we misschien toch geen goede hulpverleners zijn. En dus kom ik er niet voor uit. Ik wil een goede hulpverlener zijn, maar dat gevoel en het taboe rond zelfverwonding mee doorbreken op een eerlijke en authentieke manier lijken niet samen te gaan. Het lijkt erop dat ik moet kiezen. Het ene verbergen om het ander te kunnen behouden. Vandaag wil ik dat niet meer doen. Ik wil laten zien dat ook hulpverleners mensen zijn, met goede en minder goede kanten. Dat zij soms niet zoveel verschillen van de mensen die naar hun toe stappen om hulp te vragen. Dat het niet wij en de andere zijn. Maar dat het iedereen samen is. ~ to be worthy does not mean to be perfect ~ Daarom, lieve wereld, zou ik willen vragen dat ook hulpverleners meer open kunnen zijn over hun menselijke kant. Dat zij niet de druk hoeven te voelen om perfect te moeten zijn, om anderen te kunnen helpen. Daarom vertel ik vandaag mijn verhaal als jonge hulpverlener met een eigen verleden, heden en toekomst. Een verhaal van een nieuwe hulpverlener die ervaring heeft met zelfverwonding. Hopelijk het verhaal van een hulpverlener die kon duidelijk maken dat ook wij imperfecte, maar waardevolle mensen zijn die goed kunnen zijn in wat ze doen. ~ without imperfection, neither you nor I would exist ~ Stephen hawking - Door Dorien
0 Reacties
Het cliché over Instagram is dat er enkel plaatjes van voeding, selfies en foto’s van magere modellen worden gepost. Dit is namelijk niet zo. Op Instagram heerst er een groot geheim: de secret accounts.
Een secret account is een profiel op Instagram, die meestal benut wordt door mensen met psychische problemen. Er kunnen leuke zaken op gepost worden: zoals foto’s van hoe goed je wel niet aan het eten bent. Posts over hoe trots je bent op jezelf dat je je al een hele tijd niet meer verwond hebt. Maar er worden ook destructieve zaken op gepost. Zelf maakte ik zo’n secret account aan om mijn verhaal te delen, in goede en kwade tijden. Ik zorgde ervoor dat het een privé-account was zodat latere werkgevers en verre kennissen me niet konden volgen. Zelf postte ik mijn verhaal op dit account. Als ik me goed voelde, dan postre ik dit met een leuke foto. Als ik er slecht bij zat, dan probeerde ik mijn verhaal te vertellen. Maar ik triggerde jongeren nooit of te nimmer. Dat is net het probleem met die secret accounts op social media: de triggers. Niet zelden zijn er meisjes of jongens die foto’s van opengereten armen posten. Er worden ook foto’s van ziekelijk dunne meisjes geplaatst. En het ergst van al is dat er soms tips worden gegeven om jezelf erger te verwonden. Natuurlijk is het bezoeken van deze accounts afgeraden. Je geraakt er in de put door, krijgt allerlei destructieve adviezen die je enkel de dieperik in helpen. Je wordt er nog verdrietiger van en krijgt nog meer drang om jezelf kwalijk te verwonden. Maar natuurlijk kunnen zo’n secret accounts ook wel goed zijn. Wat zou het goed zijn moesten mensen met psychische problemen zo’n accounts hebben, louter om elkaar te motiveren en de positieve dingen aan zichzelf en anderen te benadrukken. Puur om elkaar moed en constructieve tips te geven. Natuurlijk hoeft het niet allemaal peis en vree te zijn: je mag weleens posten als je je slecht voelt. Maar probeer elkaar niet te triggeren. Post geen foto’s van je verwondingen of pleisters. Toon niet het materiaal waarmee je jezelf verwond hebt. Dit geeft anderen alleen maar destructief advies, ook al bedoel je dit helemaal niet zo. Ik moedig jullie natuurlijk allemaal aan om social media te gebruiken. Maar doe het op een constructieve manier, ook met secret accounts. En als je een triggerende foto ziet, blokkeer deze persoon dan en/of rapporteer hem of haar. Ik weet dat eigenaars van die accounts kwaad zijn als je hen rapporteert. Maar doe het voor hun bestwil, je eigen goed en dat van je medemens. Niemand wordt geholpen door triggerende foto’s en teksten te zien. - door Julie |
AuteurSchrijf iets over jezelf. Het hoeft niet heel uitgebreid te zijn, een overzicht is genoeg. Archieven
December 2016
Categorieën |