Je verwondt jezelf misschien sinds kort, of al een lange tijd, en je weet eigenlijk echt niet met wie je daarover kan praten. Niemand weet het, misschien wel enkele vrienden of vriendinnen, maar niemand die professionele hulp kan bieden. Naar de huisarts gaan is niet zo simpel omdat je ouders of voogd het dan te weten komt. Op school een gesprek aangaan is ook niet gemakkelijk, want wat gaan de klasgenoten denken als je plots uit de les verdwijnt? En het vertellen aan je ouders, dat zie je zéker niet zitten.
Ik herken dit probleem helemaal. Ik was zelf dertien toen ik mezelf begon te verwonden. Het eerste anderhalf jaar heeft niemand dit geweten. Dat was de meest eenzame periode van mijn leven. Ik had het zo graag tegen iemand willen zeggen, maar ik wist niet tegen wie. Ik wist ook helemaal niet hoé ik zoiets aan de man moest brengen. ‘Met mij gaat alles goed, ik ben dit weekend wezen paardrijden en daarna naar mijn grootouders gegaan. Ik heb gebabysit op mijn kleine nichtje en trouwens, ik verwond mezelf’. Voor een situatie als bovenstaande was ik bang. Om té awkward over te komen. En om in een psychiatrisch ziekenhuis opgesloten te worden, dat ook. Om niet meer naar school te mogen. Om gepest te worden. Om als gek bekeken te worden. Enzovoort. Ik durfde het tegen niemand zeggen uit angst voor alle situaties die ik hier benoem. Na anderhalf jaar is mijn zelfverwonding op een heel toevallige manier aan het licht gekomen, en dat was erg gênant. Alle middelen werden ingezet: de leerlingenbegeleider, de CLB-medewerker, een ziekenhuispsycholoog,… Ik wou dit helemaal niet. Ik had liever zelf bepaald wanneer ik het zei en tegen wie. Maar omdat het na zo’n lange tijd zo plots aan het licht kwam, verloor ik de remmen precies. Het stuur van mijn eigen keuzevrijheid. Als ik het nu opnieuw zou doen (en ik kan veel als-en, maar kan het helaas niet opnieuw doen), dan had ik het vroeger tegen iemand verteld. Misschien al tijdens de eerste dagen of weken. Alleen was ik bang. Tegen wie moest ik dit in hemelsnaam vertellen? En hoe? Via een brief? Persoonlijk? In woorden of via een e-mail? Ik wist het niet. Daarom zweeg ik anderhalf jaar lang. Nu is dit tien jaar geleden en vind ik het jammer dat ik toen niet wist waar en hoe hulp te vinden. Ook voor jou moet het vast lastig zijn om dit tegen iemand te vertellen. Toch kunnen we je aanraden om er niet alleen mee te blijven zitten. Daarvoor ben ook jij veel te waardevol. Ook jij verdient hulp, echt wel. Alleen is ook maar alleen… Praten is belangrijk. En daarvoor kan je bij de volgende instanties of mensen terecht. Je ouders. Misschien is dit de engste stap van allemaal. Maar het tegen je ouders of voogd vertellen, kan écht opluchten. Je bent misschien bang voor hun reactie. Voor schrik, wanhoop of zelfs kwaadheid. De eerste reactie van ouders is natuurlijk bij elke ouder/voogd verschillend. Maar toch raden wij je aan het echt te proberen. Desnoods via een brief. Je kan dit. Samen kun je dan naar hulp zoeken. De huisarts. Als je het echt niet durft vertellen tegen je ouders, kan je misschien bij een arts terecht die je vertrouwt, bijvoorbeeld je vaste huisarts. De huisarts kan samen met jou kijken welke verdere hulp aangewezen is. En maak je geen zorgen, ze zullen je heus niet van de ene dag op de andere naar een psychiatrisch centrum in the middle of nowhere brengen. ;-) De leerlingenbegeleider of een vertrouwensleerkracht. Misschien heb je een leraar wiskunde die je vertrouwt, of is er een leerlingenbegeleider bij jou op school. Ook met deze mensen kun je altijd een gesprek aanvragen om te vertellen wat er aan de hand is. Zij maken dit vaker mee, en zullen samen met jou de gepaste hulp vinden, bijvoorbeeld het CLB. Het CLB. Bij het CLB kan je terecht voor al je vragen en problemen, ook op emotioneel vlak. Je kan met hen chatten, mailen, of een afspraak maken op school of in het CLB zelf. In je schoolagenda kleeft vaak een sticker met wie de CLB-medewerkers zijn op school. Het JAC. Het Jongeren Advies Centrum is een jongerendienst van het CAW (centrum algemeen welzijnswerk). Bij het JAC kan je gratis en anoniem terecht met al je vragen en problemen omtrent wonen, werken, liefde, seksualiteit, maar ook met hele gevoelige zaken zoals zelfverwonding. Deze mensen zijn er specifiek voor opgeleid samen met jou te kijken wat kan helpen. Wij van Verwonderd raden je alvast aan er met iemand over te praten. Zodat je geholpen kunt worden om door deze moeilijke periode te komen. Kijk zeker ook eens op onze pagina’s ‘nuttige adressen’ en ‘voor jongeren’. Liefs Verwonderd
1 Reactie
Vandaag had ik het erover met de huisarts, dat de omgeving vaak wordt vergeten bij mensen met psychische problemen. Ook bij zelfverwonding is dit vaak het geval. In ziekenhuizen en psychiatrische centra gaat het vaak om de persoon zelf, en wordt de familie hier weleens bij vergeten.
Zelf waren er wel gezinsgesprekken, toen ik als puber in een psychiatrische kliniek verbleef. Maar deze waren heel beperkt. Wij waren een ogenschijnlijk ‘normaal’ gezin, ik zet hierbij normaal tussen aanhalingstekens, want wat is normaal in hemelsnaam? Ik bedoel gewoon: mijn ouders zijn nog steeds getrouwd, alle kinderen woonden thuis. Er was geen jeugdrechter, er waren geen pleeggezinnen. Niet dat ik gezinnen veroordeel waar het anders is, maar omdat wij zo’n gewoon gezinnetje leken, waren er enorm weinig gezinsgesprekken bij ons. En werden mijn ouders niet zo nauw betrokken bij mijn behandeling. Natuurlijk was dit niet overal zo. Ik ben ooit in een kliniek geweest waar het elke veertien dagen ‘oudergesprek’ was. Maar die gesprekken waren dan zo op mijn ouders gericht dat ik er zelf weinig aan had. Echt gezinsgesprekken die voor beiden nuttig waren, hebben we niet echt gekend. Nu ik wettelijk samenwonend ben, is het van hetzelfde laken een broek. De therapieën draaien vooral over mij, en weinig over mijn vriend. Natuurlijk is het belangrijk dat ik zelf de beslissingen neem. Maar het zou fijn zijn als mijn vriend net iets meer betrokken werd bij alles. Volgens mij voelt de omgeving van iemand die zichzelf verwondt zich vaak eenzaam, onbegrepen en machteloos. Volgens mij krijgen ze weleens te maken met ‘blame the parents’, en natuurlijk ook de andere omgeving. Want het moet vreselijk zijn om met zo’n schuldgevoel rond te lopen. Dat je weet dat je kind/partner/… zichzelf verwondt, maar je er weinig aan kan doen. En vaak krijgen de ouders, verder familie,… de schuld en dit is natuurlijk zonde. Mijn vriend ervaart dit wel. Nog steeds is hij bang om het huis te verlaten en mij alleen thuis te laten. Nog steeds vreest hij dan voor wonden, of erger, om mij levenloos aan te treffen. Hij is telkens bang om mij alleen te laten, of mij alleen ergens heen te laten gaan. Een keer was ik door een misverstand een uurtje ‘vermist’, ik stond gewoon op de verkeerde plaats te wachten omdat ik de weg nog niet goed kende in onze nieuwe woonplaats, en dan heeft hij zelfs de spoorwegpolitie aangesproken omdat hij zo bang was. Ik begrijp hem wel natuurlijk. Wij met Verwonderd willen ook aan de familie denken, ouders, broer, zus, grootouders, en natuurlijk ook aan de partner van iemand die zichzelf opzettelijk verwondt. Dus ouders, partners, vrienden, vriendinnen: mail ons gerust met al jullie vragen en bedenkingen. Wij zijn er ook voor jou. En misschien komt er ooit wel een onderdeel van Vewonderd voor omstanders. Dit staat zelfs nog niet in de kinderschoenen, is eerder een zygote. Maar we denken er wel aan. Lieve omstanders, wij vergeten jullie niet. Liefs Verwonderd |
AuteurSchrijf iets over jezelf. Het hoeft niet heel uitgebreid te zijn, een overzicht is genoeg. Archieven
December 2016
Categorieën |