Vandaag had ik het erover met de huisarts, dat de omgeving vaak wordt vergeten bij mensen met psychische problemen. Ook bij zelfverwonding is dit vaak het geval. In ziekenhuizen en psychiatrische centra gaat het vaak om de persoon zelf, en wordt de familie hier weleens bij vergeten.
Zelf waren er wel gezinsgesprekken, toen ik als puber in een psychiatrische kliniek verbleef. Maar deze waren heel beperkt. Wij waren een ogenschijnlijk ‘normaal’ gezin, ik zet hierbij normaal tussen aanhalingstekens, want wat is normaal in hemelsnaam? Ik bedoel gewoon: mijn ouders zijn nog steeds getrouwd, alle kinderen woonden thuis. Er was geen jeugdrechter, er waren geen pleeggezinnen. Niet dat ik gezinnen veroordeel waar het anders is, maar omdat wij zo’n gewoon gezinnetje leken, waren er enorm weinig gezinsgesprekken bij ons. En werden mijn ouders niet zo nauw betrokken bij mijn behandeling. Natuurlijk was dit niet overal zo. Ik ben ooit in een kliniek geweest waar het elke veertien dagen ‘oudergesprek’ was. Maar die gesprekken waren dan zo op mijn ouders gericht dat ik er zelf weinig aan had. Echt gezinsgesprekken die voor beiden nuttig waren, hebben we niet echt gekend. Nu ik wettelijk samenwonend ben, is het van hetzelfde laken een broek. De therapieën draaien vooral over mij, en weinig over mijn vriend. Natuurlijk is het belangrijk dat ik zelf de beslissingen neem. Maar het zou fijn zijn als mijn vriend net iets meer betrokken werd bij alles. Volgens mij voelt de omgeving van iemand die zichzelf verwondt zich vaak eenzaam, onbegrepen en machteloos. Volgens mij krijgen ze weleens te maken met ‘blame the parents’, en natuurlijk ook de andere omgeving. Want het moet vreselijk zijn om met zo’n schuldgevoel rond te lopen. Dat je weet dat je kind/partner/… zichzelf verwondt, maar je er weinig aan kan doen. En vaak krijgen de ouders, verder familie,… de schuld en dit is natuurlijk zonde. Mijn vriend ervaart dit wel. Nog steeds is hij bang om het huis te verlaten en mij alleen thuis te laten. Nog steeds vreest hij dan voor wonden, of erger, om mij levenloos aan te treffen. Hij is telkens bang om mij alleen te laten, of mij alleen ergens heen te laten gaan. Een keer was ik door een misverstand een uurtje ‘vermist’, ik stond gewoon op de verkeerde plaats te wachten omdat ik de weg nog niet goed kende in onze nieuwe woonplaats, en dan heeft hij zelfs de spoorwegpolitie aangesproken omdat hij zo bang was. Ik begrijp hem wel natuurlijk. Wij met Verwonderd willen ook aan de familie denken, ouders, broer, zus, grootouders, en natuurlijk ook aan de partner van iemand die zichzelf opzettelijk verwondt. Dus ouders, partners, vrienden, vriendinnen: mail ons gerust met al jullie vragen en bedenkingen. Wij zijn er ook voor jou. En misschien komt er ooit wel een onderdeel van Vewonderd voor omstanders. Dit staat zelfs nog niet in de kinderschoenen, is eerder een zygote. Maar we denken er wel aan. Lieve omstanders, wij vergeten jullie niet. Liefs Verwonderd
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
AuteurSchrijf iets over jezelf. Het hoeft niet heel uitgebreid te zijn, een overzicht is genoeg. Archieven
December 2016
Categorieën |