We hebben allemaal een verhaal. We hebben allemaal wel die ene gebeurtenis, dat ene gevoel waar we (bijna) nooit over spreken. Het is niet omdat je een klein (klein wordt overschat) deel van mijn verhaal kan lezen op mijn huid dat het minder of meer is, dat je de situatie kent of je er zomaar even een oordeel over kan vellen. Onwetendheid maakt bang, anders zijn maakt bang.
Je ziet de littekens, wat er op de huid verborgen ligt, maar het is wat eronder zit. Het is niet wat eruit kwam, het is wat eraan vooraf ging en hoe de hopeloosheid, het falen erna door je lichaam stroomde. Ik heb nooit gewenst om rood en wit en zwelling verspreidt over mijn huid. Ik heb wel gewenst dat ze het zagen, dat ze voor die ene keer eens echt keken. Ik wou iemand die naar me uitreikte, maar tegelijkertijd hield ik het angstvallig verborgen. En niemand die iets zei, was enkel het teken dat niemand om me gaf. Ook al wisten ze van niets. Was het dan dat ik het kon? Bewees ik er iets mee? Dat ik sterk genoeg was, dat ik recht bleef staan onder schrijnende pijn. Ik zei vroeger altijd dat praten geen verschil maakte, maar toen ik voelde hoe een mes gleed en wat een verschil het (voor die seconde) maakte. Toen voelde het als gelijk krijgen (en als denkfouten maken). Het was gewoonte en het was het verdienen. Het was eindelijk emoties leren binnenhouden, maar dan op manieren die ze uiteindelijk honderd maal vergroten. Ik was altijd bang dat iemand het ging zien, dat alle emoties er dan weer uit gingen komen. Het was jaren niet zwemmen, ook al verlangde ik naar het water om me heen. Nu is het enkel nog kijken naar wie het ziet, wie staart, wie walgend toekijkt en wie er kijkt met de blik dat hij het begrijpt. Ik hoop dat je beseft dat net zoals ik jouw verhaal niet kan zien, jij het mijne ook niet kan weten gewoon omdat je een lijn ziet staan. Het draaide nooit om de lijntjes.
0 Reacties
|
AuteurSchrijf iets over uzelf. Maak u geen zorgen over toeters en bellen, een overzichtje volstaat. ArchievenCategorieën |