Sometimes the things you can’t reach, are the things you want most.
Meer dan een jaar geleden besloot ik om een punt te zetten achter mijn zelfverwonding. Ik besefte dat het genoeg was geweest, dat het anders kon, dat ik dit niet verdiende. Dat ik andere manieren zou vinden om met mijn pijn om te gaan. Na meer dan 10 jaar was het plots gedaan. Ik had geen vertrouwde methode meer om naar terug te grijpen, ik moest op zoek gaan naar nieuwe manieren. De eerste dagen lukte het goed. De eerste weken nog beter. Na de eerste maand was ik fier, trots, gelukkig, ik kon dit echt aan! Tot na een maand of 3-4 een einde kwam aan de illusie. Stressvolle weken, mood-swings, negatieve gedachten, en ga zo maar door. Tientallen, honderden keren heb ik geprobeerd om op andere wijzen invulling te geven aan hetgeen ik het meeste wou. Ik schreef mijn gevoelens neer, ging uren huilend onder de douche staan, ging wandelen in de buitenlucht, keek dagen lang naar series en focuste me daarop. Gaandeweg heb ik me er door geloodst, heb ik niet toegegeven aan de drang, de nood. Maar in plaats van euforie, voelde ik gemis. Ik besefte dat het nooit meer hetzelfde zou zijn. De maanden hierop werden dan ook mentaal ontzettend zwaar. Steeds meer was het in mijn gedachten, steeds vaker had ik het mentaal moeilijk, voelde ik me zwaar, leeg, depressief. Nog steeds, tot op de dag van vandaag. Ik gaf niet toe, al was het reeds ontelbare malen zeer moeilijk. Ik voelde me terug gekatapulteerd in de tijd. Soms beeld ik me in hoe het vroeger was, en probeer ik op die manier bij het gevoel te komen. En hoewel ik mezelf nog niet bewust opnieuw heb gesneden, betrapte ik mezelf erop dat ik wel terug van kleinere zaken geniet, zaken die niet goed zijn. Een blauwe plek door het stoten tegen een tafel, een kras op mijn been van de nagels van mijn huisdier, een kind dat net iets te hard aan mijn haren trekt. Het lijken zo’n banale dingen, dingen die iedereen dagelijks meemaakt. En toch voel ik hiervoor schaamte want ik geniet van deze zaken, ik geniet ervan dat dit soort zaken me terug rust geven. En toch kan ik mezelf niet inhouden om bij het opkomen van bijvoorbeeld een paniekaanval, even op de pijnlijke plaats te duwen, en zo terug een goed gevoel te krijgen, een gevoel van rust. Ik ben niet goed bezig, dat besef ik maar al te goed. Maar op dit moment is het dit of er onderdoor gaan en terug staan waar ik jaren geleden stond, verslaafd aan automutilatie. Want mentaal ben ik op. Stress, geen zelfvertrouwen, weinig reserves, dagelijkse negatieve commentaren, mezelf veel te veel aantrekken van wat anderen denken,… Ik ben het gewoon moe om altijd een glimlach te blijven toveren op mijn gezicht, om te slikken wat mensen boven mij me opdragen, om neergehaald te worden. Ik ben het moe om erover te praten, om te blijven vechten, dag na dag, uur na uur, minuut na minuut. Ik wil gewoon weer even mijn stress kwijt, weer controle voelen en mezelf mentaal opladen. Maar de enige manier waarop dit kán, is niet meer mogelijk, wil ik mezelf niet meer aandoen, dit heb ik mezelf beloofd. Ik realiseer me nu dat ik niet alleen een verslaving had, maar nog steeds verslaafd ben. Een realisatie waar ik moeilijk mee kan omgaan, maar die ik onder ogen moet durven nemen. Ik ben – nog steeds – verslaafd, en heb nog een lange weg te gaan… Life is heavy, and I have lost my strenght.
0 Reacties
|
AuteurSchrijf iets over uzelf. Maak u geen zorgen over toeters en bellen, een overzichtje volstaat. ArchievenCategorieën |