Vandaag mag ik naar huis. Na een weekje crisisopname.
Het was nodig, dat wel. Ik verwondde mezelf terug, terwijl ik al heel lang gestopt was met zelfverwonding. En ik dacht steeds meer aan de dood. De flashbacks en nachtmerries kregen vrij spel. En mijn slaap was erg onregelmatig. Ik was prikkelbaar, geagiteerd, kreeg huilbuien. Enzovoort. Maandag had ik een consultatie bij dr. M en zij heeft me aangeraden om een weekje te blijven. Aanvankelijk was ik kwaad. Ik wil studeren, iets maken van mijn leven. Aan een ziekenhuisopname heb ik niets. Toch heb ik het gedaan. Ik werd naar een kamer gebracht waar ik de ene huilbui na de andere kreeg. Het ging echt niet goed met me. Tussen de huilbuien door waren er gesprekken. De meeste verpleegkundigen reageerden goed, enkelen reageerden ronduit grof. Gelukkig reageerde de meerderheid van de verpleegkundigen heel erg constructief. Ik kreeg een gesprek met de psycholoog en een ‘volgverpleegkundige’, dit is een verpleegster die me van nabij opvolgt. Er werd besloten om tijdelijk te stoppen met school en me volledig op therapie in te zetten. Dit deed pijn. Ongelooflijk veel pijn. Want ik deed de opleiding zo graag. Ik studeerde zo graag journalistiek. Maar het lukte niet, ik legde mezelf teveel druk op. De diagnose werd ook bevestigd. Ik heb een chronische en complexe posttraumatische stress stoornis, volgens dokter M. Vandaag mag ik al naar huis. Ik kijk ernaar uit. ‘Nergens beter dan thuis’, luidt het melodietje. Maar het is écht zo. Een ziekenhuis is geen vervanging voor het veilige thuisgevoel. Dus vanavond pak ik mijn koffers en start ik vol goede moed aan een nieuwe fase in mijn leven: therapie.
0 Reacties
Het voelt enorm eng om dit te schrijven. Ik wil succesvol zijn, net zoals dit ‘hoort’ in deze maatschappij. Ik wil de meest succesvolle journalist op aarde zijn en het goed doen. Niet falen. Toch moet ik bij deze zeggen dat ik noodgedwongen moet stoppen met de opleiding journalistiek.
In september startte ik vol goede moed aan de opleiding. Tot ik crashte. Het was te zwaar. Niet qua leerstof, dat niet. De leerstof viel heel goed mee, was zelfs gemakkelijk. Maar emotioneel lukte het echt niet. Mijn onverwerkt verleden, de drang tot zelfverwonding die ik nog steeds voel. Daarnaast speelde mijn torenhoge perfectionisme me parten. Perfectionisme, iets wat ik al mijn hele leven met me meedraag. Ik moet perfect zijn, mag niet falen. Een twintig halen op een examen is goed, een negentien zou een drama zijn voor mij. Daarnaast de faalangst. De angst om geen twintig te halen. De angst om slechte papers te schrijven. Om een slechte journalist te worden, enzovoort. De laatste tijd heb ik mezelf voorbijgerend. Project Huid, en diverse andere projecten combineren met het afstuderen aan het middelbaar was te zwaar. Daarnaast had ik een drukke zomervakantie, met een expositie in Berlijn. En het was teveel. Ik stortte lichamelijk en psychisch in. En dan kwam ik op de paaz terecht. Omdat het gewoon niet meer ging. In samenspraak met de psychiater en het verplegend personeel ga ik tijdelijk stoppen met school. Ik ga naar een centrum voor herstelgerichte therapie om terug te durven leven. Na vier dagen op de paaz mag ik morgen naar huis. Ik ben uitgerust, heb terug toekomstperspectief. Maar een bachelor behalen zal jammer genoeg niet lukken door mijn faalangst en perfectionisme. En daar baal ik van. Ik zal wel uitkijken voor een andere opleiding in september 2017. Ik voel me gefaald. Maar da’s nergens voor nodig. Hierbij wil ik het team van Howest bedanken om me onvoorwaardelijk te steunen. Mijn lectoren en klasgenoten: dank je wel. Jullie hebben zoveel voor me betekend. Hierbij sluit ik dit hoofdstuk af. Wie niet waagt, niet wint. De laatsten zullen de eersten zijn. |
AuteurSchrijf iets over uzelf. Maak u geen zorgen over toeters en bellen, een overzichtje volstaat. Archieven
December 2016
Categorieën |