“And in the middle of her chaos, there was you.”
Soms wil ik naar buiten gaan, naar een open en verlaten plek, en alle lucht uit mijn longen schreeuwen. Al de chaos, het verdriet, de pijn, de gedachten, de gevoelens, alles uitschreeuwen met woordenloze woorden. Daarna volgt de stilte. De stilte die meer zegt dan we ooit wilden horen. Twaalf juni tweeduizendzestien. Een datum die nooit meer een gewone datum zal zijn. Op die dag is onze lieve meid naar Neverland vertrokken. In Neverland is alles waar je ooit van droomde, alles wat je maar wil. Iedereen is er vrij om zijn eigen beetje magie te vinden. Een beetje magie die zij tot op de dag van vandaag bij iedereen komt rondstrooien. Haar kracht, haar sterkte, haar manier om met moeilijkheden om te gaan, haar positiviteit, haar moordend sarcasme. Elk ding dat zijn afdruk heeft achtergelaten in mijn hart. Zij was de eerste en tot nu toe ook enige die een echt gesprek durfde aangaan over mijn littekens. Zij was de eerste die mij vroeg waarom het zo moeilijk was, wat er in mijn hoofd omging, hoe het komt dat automutilatie zo verslavend is. De manier waarop ze die vragen stelde, zo open, zo oprecht geïnteresseerd, zonder vooroordelen. Luisterend naar elke letter die uit mijn oneindigheid aan woorden kwam, proberend de chaos in mijn hoofd te begrijpen. De chaos die ook bij haar aanwezig was, maar waar ze op een bepaalde manier toch structuur in kon brengen. Haar vraag op het einde van ons gesprek heeft alles veranderd. ‘Zou je iets willen doen voor mij? Zou je alsjeblieft willen proberen stoppen, voor mij? Ik weet dat je het kan.’. Die dag was de laatste keer dat ik mijn mesje heb aangeraakt. Ik deed het voor haar, ik doe het nog steeds voor haar. Mijn demonen proberen nog altijd met momenten mijn hoofd en lichaam over te nemen, maar steeds is zij het lichtpuntje die het duister net dat tikkeltje minder angstaanjagend maakt. De schuldgevoelens die ik zou hebben als ik mijn belofte aan haar zou verbreken, zouden mij van binnenuit kapot vreten. Wetend dat ik haar ‘het waarom’ niet meer kan vertellen. Toch, dankzij haar kracht, haar magie die ze elke dag opnieuw in mijn hart laat vloeien, hou ik vol. Hierbij ook mijn tip naar jullie toe. Probeer het voor iemand te doen als het niet lukt om het voor jezelf te doen. Soms is het moeilijk om een reden te zoeken of het allemaal wel zin heeft, maar die reden is er. Die reden kan iemand zijn. Iemand die je nauw aan het hart ligt, je vertrouwt, iemand waarop je dag en nacht kan rekenen. Ook al lukt het niet (volledig), dat is geen probleem. Het feit alleen al dat je denkt aan die speciale personen, hoe graag ze jou zien, stelt jouw hart net dat kleine beetje open om de liefde opnieuw te voelen. Je zal het misschien niet vandaag of morgen zien, maar over een paar jaar zal je terugkijken en helemaal perplex staan hoe elk klein detail en elke kleine beslissing jouw leven hebben beïnvloed. Elk onderdeeltje dat je de weg heeft gewezen, elk detail dat ervoor gezorgd heeft dat je een prachtige, unieke persoon geworden bent. Je zal dankbaar zijn dat bepaalde dingen niet uitgedraaid zijn op de manier die je toen wou. Er zal nooit een dag zijn dat ik niet aan haar denk. Er zal nooit een dag zijn waarop mijn hoofd mij niet voor duizend dilemma’s zet of elk klein onderdeeltje van mijn leven een miljoen keer analyseert. Soms hebben we gewoon dat vleugje magie nodig. Ik ben er zeker van dat je op een dag jouw eigen magie creëert en vindt, waarna je jouw stukje magie met veel liefde kan delen met de personen waar je om geeft. Veel liefs, Margo
0 Reacties
|
AuteurSchrijf iets over jezelf. Het hoeft niet heel uitgebreid te zijn, een overzicht is genoeg. ArchievenCategorieën |