Mensen hebben weinig geduld. Vandaag, nu mijn trauma’s in een ver verleden liggen, hebben mensen weinig begrip. ‘Wanneer ga je je verleden nu eens verwerken?’, vragen ze dan. Of zaken als: ‘Je trauma’s zijn van een vorige eeuw, geef ze niet zoveel ruimte’. Maar men zegt ook dingen als: ‘Voel je je nu nog steeds niet beter?’. Of: ‘Wil je je wel beter voelen?’. En dat kwetst.
Ik wil me zeker en vast beter voelen. Ik wil er alles aan doen om mijn trauma’s en jarenlange zelfverwonding, depressies en angsten te verwerken. Maar zo simpel is het niet. Ik ben gedurende negen jaar zwaar getraumatiseerd geweest. En op mijn dertiende was ik al depressief. Zoiets gaat niet snel voorbij. Zo’n dingen verwerk je niet snel. Zo is het ook met vriendschappen. Toen de trauma’s nog een geheim waren, had ik relatief veel vrienden. In het tweede middelbaar had ik altijd wel iemand om op terug te vallen en om plezier mee te maken. Het is slechts later, toen ik écht depressief werd, dat de mensen wegliepen. Men geraakte mij en mijn neerslachtig gemoed beu. Mijn vrienden konden geen geduld meer opbrengen voor mijn jarenlang leed, en haakten af. Dit deed ongelooflijk veel pijn. Zeker omdat ik niet koos voor dat leed. Voor mij is het normaal dat trauma’s, depressies, angsten, noem maar op, een jarenlang proces van verwerken zijn. Beter worden gaat nooit snel. Er bestaat geen wonderbaarlijke kuur voor psychische problemen en er is geduld nodig. Geduld dat vrienden en familie vaak niet kunnen opbrengen. Volgens mij is dit omdat we in een ‘vind ik leuk’ maatschappij leven. Op Facebook en Instagram worden bijna altijd leuke zaken gepost. Foto’s en teksten over etentjes, vrienden, zomerfestivals,… En als je je slecht voelt en het niet kan opbrengen om al deze fijne zaken te doen, dan val je uit de boot. Niemand schrijft een bericht op Facebook om te zeggen hoe rot hij of zij zich wel niet voelt. Het moet altijd leuk zijn. De meeste vrienden, de meeste volgers en de meeste likes. Zelf kan ik niet aan dat dogma voldoen. Ik kan niet altijd zaken posten die leuk zijn. Soms voel ik me gewoon te slecht om fijne zaken te doen met vrienden. De vrienden die zijn overgebleven toch. Gelukkig zijn er nog een paar vrienden die nooit zijn weggelopen. Gelukkig heb ik die paar échte vrienden die er altijd zullen zijn. En dat doet me ongelooflijk veel deugd. Want in tijden van verdriet ontdek je wie je echte vrienden zijn. Aan de lezers van Verwonderd wil ik het volgende zeggen. Voel je niet slecht als vrienden afhaken, dit zegt meer over hen dan over jou. Probeer je te blijven engageren om leuke dingen te doen. Jezelf plezier te gunnen. En vooral: geef jezelf tijd. Neem de tijd, de tijd is altijd vrij. Julie Beirens
0 Reacties
Je voelt je vaak slecht in je vel. School, (studenten)werk, vrienden,... Iedereen heeft grote verwachtingen en er zit geen rechte lijn in je leven. Je weet niet waar je heen gaat en waar alles zal eindigen. Welk beroep je zal uitoefenen of welke studies je zal doen. Je weet niet eens of je zal slagen op school of deze richting zal kunnen blijven volgen. Daarnaast hebben vrienden heel wat invloed op je en hebben ook zij grote verwachtingen. Ze willen altijd afspreken en jij bent liever alleen. Je durft geen neen zeggen en wordt misschien zelfs soms gepest. Vaak voel je je eenzaam. En soms denk je eraan jezelf te verwonden. Je hoort erover op sociale en andere media en je wil het eens proberen. Zou het opluchten? Die ene kras? Dat ene minuscule littekentje dat vast niemand zal opmerken? Want ook in de turnlessen zou niemand het zien, één wondje. Het kan ook door de kat komen. Niemand zou het merken, alleen jij zou ermee zitten. En na één kras zou je het vast stoppen. Ja? Neen. Het blijft niet bij één kras. Het wordt een echte verslaving. Na één kras, wil je al snel opnieuw dat gevoel van opluchting ervaren. Zo gaat het verder. Kras na kras na kras. Op de duur gaan mensen het merken: mensen die je graag ziet en die om jou geven. Want ze zien dat je altijd je lichaam bedekt. Ze stellen zich vragen en al vlug merken ze het. En op de duur zijn krassen niet meer genoeg. Het moet steeds erger en dieper zijn om dat gevoel van opluchting te ervaren. Al snel krijg je littekens over gans je lichaam. Littekens die niet meer te verbergen zijn. Ook niet als je op een gegeven moment verliefd gaat worden, en deze lijnen op je huid zal tonen aan iemand die je graag ziet. Krassen worden lelijke snijwonden. Het gaat je leven beheersen. Je kan geen minuut meer aan iets anders denken en je blijft ermee in je hoofd zitten. Waar kan je snijden? Op welke plaats zal niemand het zien? Je gaat je ouders, broers, zussen en vrienden om de tuin leiden om toch maar te kunnen snijden. Kleine smoesjes worden grote leugens en op de duur zit je vast. Je schoolse resultaten gaan erop achteruit. Want je denkt aan niets anders meer dan snijden. Schooljaren gaan al snel over in tweede zit en voor je het weet zit je jaren achterop op je klasgenoten. Alleen door het snijden. Door iets wat aanvankelijk als één kras begon. Iets waar je zeker mee kon stoppen. En dan ga je te ver. Dan zit de kans erin dat je sterft als je jezelf nog verder verwondt. Dit was niet wat je wou. Het enige wat je wou, was één kras, toen je je jaren geleden voor het eerst verwondde. Het enige wat je wou voelen, was die opluchting. Het gevoel dat je even kon ademen tussen alle pijn en stress door. Lange mouwen worden een vast onderdeel in je garderobe. Naar het strand gaan wordt steeds moeilijker. En op een gegeven moment ben je bang om dood te gaan. Om niet meer te leven na die ene te diepe of te erge snee. Het snijden is geen onderdeel meer van je leven, maar is je leven geworden. Je leeft om te snijden. Ademt om te kunnen snijden. En voor je het weet, zit je vast. Muurvast. Want het enige wat je wou, was de verlichting van één kleine kras. Het enige wat je wou, was een gevoel van rust. En nu, al die jaren later, ga je dood aan het snijden. ****** Zo ging het bij mij. Ik was dertien en maakte een eerste kras. Ik dacht dat het bij één keer ging blijven. Tot ik bijna stierf door de zelfverwonding. Terwijl ik niet eens dood wou. Zelfverwonding was m'n leven geworden. Ik was niets meer dan dat. Wij van Verwonderd veroordelen niemand die zichzelf verwondt of hiermee wil beginnen. Het enige wat we wille zeggen is: denk er eens over na. Denk er heel goed over na voor je die eerste kras maakt. Want voor je het weet, wordt het je leven. Klopt je hart enkel nog om te kunnen snijden. En dat zou heel zonde zijn voor jou. Want jij mag er zijn. - door Julie Beirens Wie vragen heeft bij deze blog mag ons altijd mailen. ([email protected]). Je kan ook altijd terecht bij Awel op het nummer 102 of bij Tele-Onthaal op het nummer 106. * En ook aan de jongens die zichzelf willen verwonden |
AuteurSchrijf iets over jezelf. Het hoeft niet heel uitgebreid te zijn, een overzicht is genoeg. Archieven
December 2016
Categorieën |