Dag Lieve Wereld,
Er is een verhaal dat ik jullie graag wil vertellen. Het kost me veel moeite om dat te doen, maar toch vind ik het belangrijk. Het is mijn verhaal, en hoewel elk verhaal anders is, zal het toch voor vele ook herkenbaar zijn. Helaas. Ik hoop dat door dit te vertellen, anderen de kracht hebben om te blijven geloven en door te gaan. Ik hoop ook dat het anderen hun ogen opent en het zorgt voor meer begrip. Ik hoop dat het taboe door mijn verhaal verkleind wordt. Mijn verhaal gaat over zelfverwonding. Ik verwond mezelf al een hele tijd. Sinds ik 14 jaar was, wat al 8 (bijna 9) jaar is. Hoewel het inmiddels nog maar heel weinig voorkomt, heb ik niet het gevoel dat ik volledig hersteld ben. Het is iets wat nog vaak in mijn gedachten zit. Ik verwond mezelf in periode van heel veel stress. Alles voelt dan te overweldigend aan waardoor ik soms geen andere manier kan bedenken. Hoewel ik daar altijd enorm veel spijt van heb nadien. Voor mij is het begonnen na traumatische gebeurtenissen, eveneens toen ik 14 jaar was. Daar gaat mijn verhaal echter niet om. De aanleiding en de reden van zelfverwonding kunnen bij iedereen anders zijn. Ik wil vandaag echter schrijven over aan zelfverwonding doen en een toekomstige hulpverlener zijn. Ik ben namelijk zelf nog maar net afgestudeerd als jonge hulpverlener. Al voelt dat soms niet zo. Soms ben ik bang dat anderen me niet zullen zien als een volwaardige hulpverlener net omdat ik mezelf verwond. Er hangt, misschien meer dan in andere sectoren, een schaamtegevoel, een taboe, rond hulpverlener zijn en zelf moeilijkheden ervaren zoals zelfverwonding. Dit zorgt voor een tweestrijd in mezelf. Ik richt mee een vereniging op die zich wil inzetten om mensen te ondersteunen die op welke manier dan ook in aanraking komen met zelfverwonding. Lotgenoten, vrienden, familie, leerkrachten, opvoeders, hulpverleners… Alleen kan ik er niet open over zijn dat ik zelf een lotgenoot ben. Waarom niet? Goede vraag. Het wordt afgeraden want wat zal je toekomstige werkgever van je denken als hij lotgenoot of ervaringsdeskundige bij jouw naam vindt wanneer hij je naam in Google intypt na je sollicitatie. Dat je een gezonde en capabele werknemer bent, die met stress kan omgaan? Dat denk ik niet. Nee, de kans dat je de job niet krijgt zal wel wat kleiner worden. Dat is toch wat ik wel eens te horen heb gekregen. Sinds ik een hulpverlener ben, vind ik dat heel jammer. We willen mensen helpen, ondersteunen, laten zien dat ze niet perfect hoeven te zijn. Maar wanneer wij onszelf kwetsbaar opstellen en tonen dat wij ook een menselijke, imperfecte kant hebben dan kunnen we misschien toch geen goede hulpverleners zijn. En dus kom ik er niet voor uit. Ik wil een goede hulpverlener zijn, maar dat gevoel en het taboe rond zelfverwonding mee doorbreken op een eerlijke en authentieke manier lijken niet samen te gaan. Het lijkt erop dat ik moet kiezen. Het ene verbergen om het ander te kunnen behouden. Vandaag wil ik dat niet meer doen. Ik wil laten zien dat ook hulpverleners mensen zijn, met goede en minder goede kanten. Dat zij soms niet zoveel verschillen van de mensen die naar hun toe stappen om hulp te vragen. Dat het niet wij en de andere zijn. Maar dat het iedereen samen is. ~ to be worthy does not mean to be perfect ~ Daarom, lieve wereld, zou ik willen vragen dat ook hulpverleners meer open kunnen zijn over hun menselijke kant. Dat zij niet de druk hoeven te voelen om perfect te moeten zijn, om anderen te kunnen helpen. Daarom vertel ik vandaag mijn verhaal als jonge hulpverlener met een eigen verleden, heden en toekomst. Een verhaal van een nieuwe hulpverlener die ervaring heeft met zelfverwonding. Hopelijk het verhaal van een hulpverlener die kon duidelijk maken dat ook wij imperfecte, maar waardevolle mensen zijn die goed kunnen zijn in wat ze doen. ~ without imperfection, neither you nor I would exist ~ Stephen hawking - Door Dorien
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
AuteurSchrijf iets over jezelf. Het hoeft niet heel uitgebreid te zijn, een overzicht is genoeg. Archieven
December 2016
Categorieën |