42.
Mijn leeftijd. Verwonderd? Toen ik de puberteit in ging, was er zeer weinig steun voor een meisje dat door allerlei omstandigheden in de knoop zat met zichzelf. Ik kende alleszins niet de weg ernaartoe en voor de omgeving was 'het probleem' verborgen tot het te laat was. Er waren sinds de kindertijd lijfelijke problemen die me anders maakten dan andere kinderen, er waren tegelijk mensen die bijna dagelijks mijn persoon met de grond gelijk maakten, er waren ook mensen die misbruik maakten van de onzekerheid die steeds groter werd, er waren pesterijen. Door de wankele gezondheid werd de rest van mijn jonge leven opgevuld met dokters en onderzoeken, medicijnen en behandelingen. Die waren op hun beurt een goeie bemesting voor een hoofd vol angsten en stress. Uiteindelijk kwam ik via een opname in een revalidatiecentrum bij een psychologe terecht, die enkele puzzelstukjes op z'n plek hielp leggen. Maar de volledige foto van de puzzel bleef wazig en onafgelijnd. Individuele (gedrags)therapie, psychiater, groepstherapie,… Alles is ondertussen de revue gepasseerd. Ze pasten in het rijtje van dokters en kinesisten. Terwijl de ene een poging deed om mijn lijf wat te helpen, probeerde de andere mijn hoofd wat lichter te maken. Ik ben er nog steeds niet. Als je ouder dan 40 bent, lijkt dat hopeloos, maar ik maak mezelf wijs dat er geen perfect eindpunt is, dat ik mijn hele leven onderweg ben. Ik blijf elke dag proberen om te leven met mezelf, met mijn lijf en met mijn hoofd. Momenteel ga ik maandelijks naar een psychiater die me blijft steunen ook al sta ik heel negatief tov het pad van de medicatie (angstremmers, anti-depressiva,…), iemand van het mobiele team komt (twee)wekelijks aan huis. Het grootste geheim, dat meer dan 42 jaren standhoudt, is de manier waarop ik allerlei kronkels heb ontwikkeld om mezelf te saboteren. Want ik haat mijn lijf, en ik haat mijn hoofd. Mijn lijf… Ziek zijn geeft al heel lang excuses om dat lijf te kwetsen: niet eten (want misselijkheid), niet slapen (want nachtelijke ongemakken), pijnstillers nemen (want altijd pijn),… Maar soms zijn die verscholen manieren niet genoeg. Dan doe ik mezelf bewust pijn. Als ik heel boos ben op mijn lijf, sla ik met mijn vuist tegen de muur. Een gips was het toppunt. Of ik kras met een schaar de haat in mijn huid. Niet het beste idee als je je dat vergeet te verbergen en je kleuter vraagt waar dat pijntje vandaan komt. Mijn hoofd… Het grootste probleem is een zware angststoornis: bang om te eten (en er ziek van te worden), bang om te gaan slapen (en weer urenlang wakker te liggen van de pijn), bang om in de auto te stappen (en niet meteen een toilet ter beschikking te hebben), bang om mensen te ontmoeten (en onzeker te zijn), bang om iemand te verliezen (en het niet alleen te kunnen),… En dus zoek ik excuses – om niet te eten, te gaan slapen, ergens naartoe te rijden, mensen te ontmoeten, me te hechten,… Ook dat is zelfverwonding, want ik mis zoveel, en het is een vicieuze cirkel, want angst voedt vermijding en vermijding voedt angst. Mijn wereld is enorm klein geworden, en eenzaam. En dan is de cirkel rond: door mijn lijf en mijn hoofd te haten, ben ik mezelf gaan saboteren, en heb ik nog meer redenen om mijn lijf en mijn hoofd te haten, en geef ik mezelf de schuld van al wat ik mis en al wat me overkomt. 42. Mijn leeftijd. Verwonderd? En toch blijf ik proberen om mezelf andere manieren aan te leren om te leven met wie ik ben, met mijn lijf en hoofd. Ik blijf zoeken, samen met professionele begeleiders. In plaats van mezelf te saboteren en pijn te doen, fysiek of mentaal, uit ik mezelf in dingen waardoor ik trots kan zijn: dit kan ik! Studeren, creatief bezig zijn, anderen helpen, mensen graag zien, foto's nemen van de mooie alledaagse dingen,… Al had ik vroeger niet de hulp die toen nodig was, dat wil niet zeggen dat het hopeloos is, ik heb nog tijd om te leren leven met mijn lijf en met mijn hoofd. Het gevoel dat ik een half leven verknoeid heb, stop ik ver weg, onder de littekens… Rosa Ik blaak niet echt van zelfvertrouwen, dat kan ik wel zeggen. Ik kwam op het idee om een 'I am okay book' te maken. Een scrapbook met allerlei positieve zaken het uit leven. In de Hema kocht ik voor zeven euro een scrapbook. Het is een prachtig vierkant boek met eenvoudige bruine kaft. Ze hebben ook grotere en kleinere formaten. Die van mij is zo'n vijfentwintig op vijfentwintig centimeter groot. Daarnaast kocht ik in de Action en Hema allerlei materiaal voor m'n scrapbook. Zaken die je kunt gebruiken zijn:
Ideeën om een I am okay book te vullen kunnen de volgende zaken zijn, maar laat vooral je creativiteit de vrije loop:
Wil je zelf een I am okay book maken? Post deze dan op social media onder de hashtag #iamokaybook Dit zijn enkele foto's van mijn exemplaar: Mensen die zichzelf verwonden hebben een groter risico om een psychische stoornis te ontwikkelen. Natuurlijk heeft niet iedereen die zichzelf verwondt een psychische aandoening. Net als niet iedereen die een psychische aandoening heeft zichzelf verwondt. Het is belangrijk om, als je een psychische stoornis hebt, jezelf niet als de stoornis te zien. Maar als een persoon met een stoornis. Maar ook andere kenmerken en kwaliteiten. Een persoon met bijvoorbeeld een angststoornis of depressie is veel meer dan dat. Zoals Tom die een depressie heeft, maar ook heel goed is in voetbal en games. De stoornis mag niet bepalen wie je bent, maar is een deeltje van jezelf. Veel zie je het op Facebook en andere social media. Mensen die enkel schrijven over hun aandoening, maar over niets anders. Personen waarvan de aandoening een identiteit vormt, in plaats van alle andere talenten en kenmerken die de persoon maakt tot wie hij/zij is. Het is belangrijk om te blijven zien wie je écht bent, ook al heb je een aandoening die je vaak belemmert in wie je wil zijn. Enkele tips:
Hier klikken om te bewerken.
|
AuteurVerwonderd Archieven |