“And in the middle of her chaos, there was you.”
Soms wil ik naar buiten gaan, naar een open en verlaten plek, en alle lucht uit mijn longen schreeuwen. Al de chaos, het verdriet, de pijn, de gedachten, de gevoelens, alles uitschreeuwen met woordenloze woorden. Daarna volgt de stilte. De stilte die meer zegt dan we ooit wilden horen. Twaalf juni tweeduizendzestien. Een datum die nooit meer een gewone datum zal zijn. Op die dag is onze lieve meid naar Neverland vertrokken. In Neverland is alles waar je ooit van droomde, alles wat je maar wil. Iedereen is er vrij om zijn eigen beetje magie te vinden. Een beetje magie die zij tot op de dag van vandaag bij iedereen komt rondstrooien. Haar kracht, haar sterkte, haar manier om met moeilijkheden om te gaan, haar positiviteit, haar moordend sarcasme. Elk ding dat zijn afdruk heeft achtergelaten in mijn hart. Zij was de eerste en tot nu toe ook enige die een echt gesprek durfde aangaan over mijn littekens. Zij was de eerste die mij vroeg waarom het zo moeilijk was, wat er in mijn hoofd omging, hoe het komt dat automutilatie zo verslavend is. De manier waarop ze die vragen stelde, zo open, zo oprecht geïnteresseerd, zonder vooroordelen. Luisterend naar elke letter die uit mijn oneindigheid aan woorden kwam, proberend de chaos in mijn hoofd te begrijpen. De chaos die ook bij haar aanwezig was, maar waar ze op een bepaalde manier toch structuur in kon brengen. Haar vraag op het einde van ons gesprek heeft alles veranderd. ‘Zou je iets willen doen voor mij? Zou je alsjeblieft willen proberen stoppen, voor mij? Ik weet dat je het kan.’. Die dag was de laatste keer dat ik mijn mesje heb aangeraakt. Ik deed het voor haar, ik doe het nog steeds voor haar. Mijn demonen proberen nog altijd met momenten mijn hoofd en lichaam over te nemen, maar steeds is zij het lichtpuntje die het duister net dat tikkeltje minder angstaanjagend maakt. De schuldgevoelens die ik zou hebben als ik mijn belofte aan haar zou verbreken, zouden mij van binnenuit kapot vreten. Wetend dat ik haar ‘het waarom’ niet meer kan vertellen. Toch, dankzij haar kracht, haar magie die ze elke dag opnieuw in mijn hart laat vloeien, hou ik vol. Hierbij ook mijn tip naar jullie toe. Probeer het voor iemand te doen als het niet lukt om het voor jezelf te doen. Soms is het moeilijk om een reden te zoeken of het allemaal wel zin heeft, maar die reden is er. Die reden kan iemand zijn. Iemand die je nauw aan het hart ligt, je vertrouwt, iemand waarop je dag en nacht kan rekenen. Ook al lukt het niet (volledig), dat is geen probleem. Het feit alleen al dat je denkt aan die speciale personen, hoe graag ze jou zien, stelt jouw hart net dat kleine beetje open om de liefde opnieuw te voelen. Je zal het misschien niet vandaag of morgen zien, maar over een paar jaar zal je terugkijken en helemaal perplex staan hoe elk klein detail en elke kleine beslissing jouw leven hebben beïnvloed. Elk onderdeeltje dat je de weg heeft gewezen, elk detail dat ervoor gezorgd heeft dat je een prachtige, unieke persoon geworden bent. Je zal dankbaar zijn dat bepaalde dingen niet uitgedraaid zijn op de manier die je toen wou. Er zal nooit een dag zijn dat ik niet aan haar denk. Er zal nooit een dag zijn waarop mijn hoofd mij niet voor duizend dilemma’s zet of elk klein onderdeeltje van mijn leven een miljoen keer analyseert. Soms hebben we gewoon dat vleugje magie nodig. Ik ben er zeker van dat je op een dag jouw eigen magie creëert en vindt, waarna je jouw stukje magie met veel liefde kan delen met de personen waar je om geeft. Veel liefs, Margo
0 Reacties
“Questions from earlier circle like buzzards. Am I running away or moving forward?”
Je kan vluchten zoveel je wil, maar vroeg of laat kan je je nergens meer verschuilen. De veilige schuilplaatsen raken op. Je hebt ze allemaal al ontelbare keren gezien, kent ze vanbinnen en vanbuiten, van voor naar achter, van links naar rechts. Elk klein donker hoekje waar je jouw gevoelens en gedachten naar kan wegduwen, worden na een tijdje verlicht door herkenning. Je vindt geen plekje meer. Wat moet je dan met alles? Waar moet het allemaal naartoe? De laatste weken waren zowel beter als slechter. Ik voelde mij met momenten beter. Al weet ik niet of dat het kwam omdat ik mij écht beter voelde of gewoon alles aan de kant schoof. Als je het niet ziet, is het er niet, toch? Ik heb een heel lieve vriendin. Je kan niet anders dan van haar houden, ze is meer dan een prachtige en wonderlijke meid. Ze zit in ieders hart. Ook in dat van mij. Mijn lieve vriendin heeft al 4 jaar kanker. De diagnose ‘ongeneeslijk’ hakte er behoorlijk hard in enkele maanden geleden. Elke dag is een dagje minder tijd, maar ook een dagje meer herinneringen voor het leven. Mooie, gelukkige momenten met de mensen die je gelukkig maken. Ik hou zoveel van haar, volgende week woensdag laat ik een tattoo zetten voor haar. Zo is ze voor altijd bij mij, ook buiten mijn hart. Ik ben altijd iemand geweest die veel dingen verdringt. Wat je daarna natuurlijk extra hard terug krijgt. En toch blijven mensen, net zoals ik, dat doen. Waarom eigenlijk? Goede vraag. Gingen de laatste weken dus beter? Of werd alles verdrongen en lossen mijn hoofd en hart nu beetje bij beetje de verdrongen pijn? Ik gok op het laatste. De laatste weken ging het weer moeilijker. Ik kon wel lachen, plezier maken en mij goed voelen, maar ergens bleef de sluier van verdriet en pijn hangen. Niet alleen door het vreselijke nieuws van mijn lieve vriendin, maar ook door alle verdrongen kronkels in mijn hoofd, hart en lichaam. Ze zitten overal. Sommige dagen zijn ze het beu om altijd achteruit gesteld te worden en denken ze ‘Vandaag is weer eens een goede dag om Margo te overstelpen met pijn, het is zo lang geleden. Ze moet weten dat wij er ook nog steeds zijn!’. Alhoewel hun ‘lang geleden’ vrij relatief is, soms zijn ze alweer klaar na een dag of zelfs een aantal uren om negativiteit rond te strooien. Wat wel een lichtpuntje is, is dat het al bijna 80 dagen geleden is dat ik nog een mesje aangeraakt heb. Daar ben ik best wel trots op. Zo weet ik ook dat het lukt zonder, ook al heb ik het moeilijk. Al blijft het elke dag, uur en minuut een gevecht in mijn hoofd om de drang en verleiding te weerstaan. Er is zoveel in deze wereld dat je er aan doet denken, als je gedachten er zelf al niet val vol zitten. Maar het lukt. Dat is best wel cool. Ik had nooit gedacht dat ik dit op eigen wilskracht kon doen. En toch doe ik het. En weet je wat dat betekent? Dat jij het ook kan. Dat iedereen het kan. Het is moeilijk, heel moeilijk, maar het kan. Ik schrijf elke dag in mijn agenda een kruisje als het gebeurd is en een hartje als het niet gebeurd is. Bij de hartjes staat ook een getal, het aantal dagen dat ik al clean ben. Dat voelt goed, zo heb ik een visueel beeld van mijn eigen sterktes. Zelfs al stond er in het begin maar 1 dag een hartje, elke dag is een dag minder, een dag dat je overleefd hebt op eigen kracht. Kracht die je zélf gevonden hebt, van binnenuit. En ohja, soms lukt het ook niet. Het gaat niet in 1-2-3, maar is dat erg? Je hebt je hele leven alles leren doen in stapjes, dus waarom dit niet? Als je leerde fietsen, kreeg je eerst een driewieler. De volgende stap waren steunwieltjes. Voor je het wist fietste je helemaal alleen op die grote fiets, zonder hulp! Als je leerde eten, kreeg je eerst borstvoeding of flesmelk. Daarna kwam de groente- en fruitpap. Als laatste het vaste voedsel. WOW, ineens kon je alles eten! En kan je nu nog steeds fietsen? En eten? Ik heb zo’n gevoel van wel. In kleine stapjes is het gelukt om iets uit een innerlijk vermogen te leren en vol te houden voor altijd. Je kan het natuurlijk niet helemaal vergelijken, het ligt op een totaal ander vlak dan automutilatie, maar was leren fietsen, eten, stappen of zoveel andere dingen op dat moment niet de moeilijkste uitdaging die er bestond? Ook al weet je er niet veel meer van of had je er op die leeftijd nog niet veel besef van, het was iets waar jouw dagen uit bestonden. Wat ik uiteindelijk wil zeggen: je hebt de kracht om er aan te werken. Soms gaat het wat minder vlot en zijn er meer dalen dan hoogtes in jouw leven, maar zoals een rollercoaster, gaat ook het leven op en neer. Mijn leerkracht van aardrijkskunde zegt altijd ‘elke grijze wolk heeft een zilveren rand’. Hij heeft gelijk! Hij heeft volledig gelijk. Na elke zwart en zwaar onweer, komt er altijd zonneschijn. Al is het maar een heel klein zonnestraaltje, het is er wel. Soms is er ook regen en zon tegelijk, zoals in het dagelijkse leven, maar hé, wat verschijnt er dan? Een prachtige, wondermooie regenboog. Je kan dit. Elke minuut dat je overleeft, is een minuut vol innerlijke power. Die power zit er, bij iedereen. Liefs, Margo ‘Oh God, how much I want to turn off all my feelings and erase all my memories.” Het is zo raar hoe onze geest in elkaar zit. Het ene moment kan ik lachen en voel ik mij goed, het volgende moment ben ik aan het verdrinken in een bodemloze put gevuld met kolkend, ijskoud water. Ik zit vast in mijn hoofd, vast in mijn gedachten, vast in het slechte gevoel dat mij steeds meer naar beneden trekt. Mijn hart maakt het geluid van duizenden drums die tegelijk spelen. Ik kan de innerlijke pijn fysiek voelen in mijn lichaam. Ik ben niet meer op deze wereld, ik ben ergens op een donkere planeet gevuld met pijn, zelfhaat, verdriet en honderdduizend tranen. En dan komt de leegte. De tranen zijn op, mijn hoofd bonst, ik ben helemaal uitgeput. Ik heb het gevoel alsof ik honderden kilometers heb gelopen. Ik wil slapen, maar het lukt niet. Mijn hoofd blijft draaien en alle gedachten vliegen van hier naar daar, door elkaar. Mijn hoofd is één grote chaos, mijn lichaam is leeg. Op dat moment kan ik alleen maar staren, ik kijk, maar zie niets. Ik voel niks meer. Ik voel mij vreselijk, maar toch voel ik niks. Ik wil wél voelen. Ik wil voelen dat ik leef. Ik heb iets nodig om mijn hoofd leeg te maken. Ik wil ontsnappen aan deze wereld. Er is een grote discussie in mijn hoofd. Zal ik het doen? Kan ik het wel goed verzorgen? Wil ik de pijn voelen of juist helemaal geen pijn hebben? Is er echt geen andere optie? Een aantal maanden geleden zou ik altijd naar het mesje gegrepen hebben. Nu ben ik in therapie, elke zaterdag ga ik naar de psycholoog. Zij heeft samen met mij bekeken wat mij zou kunnen afleiden en iets te doen waar ik zelf van geniet. Even me-time nemen. Dat was er niet meer. Ik was zoveel bezig met alles en iedereen rond mij, met mijn gevoelens, met school, altijd maar blijven doorgaan. Slapen ging niet goed, de oververmoeidheid begon zijn tol te eisen. Ik heb net op tijd aan de alarmbel getrokken. Ik wist wat het was om terug in die put te vallen, ik wou dit echt niet meer. Als ik mij nu slecht of leeg voel, probeer ik iets te vinden waarmee ik mij kan bezighouden. Ik hou van knutselen, het is iets waar ik mij echt op kan focussen. Iets waar ik nadien trots op kan zijn en het ook met een groot hart kan tonen aan anderen. Lezen helpt ook. Dat lukt wel alleen maar als ik echt met mijn hoofd bij het boek kan blijven. Het is gemakkelijker om met mijn handen bezig te zijn en mij te concentreren op het werkje dat voor mij ligt, dan mijn hoofd nog meer te belasten met inspanningen. Dit is ook een tip dat ik jullie wil meegeven, probeer dingen te zoeken waar je van kan genieten. Zelfs het kleinste dingetje (vb. die oorbel maken die al lang stuk is, iets opruimen, het gerecht maken dat je al even eens wil proberen …) is perfect. Er zijn momenten dat het echt niet meer lukt, dan kan ik mijzelf niet tegenhouden. Nadien voel ik mij opgelucht en is de spanning weg. Of toch voor even. De keren dat ik mijn dwingende gedachten kan draaien in een andere richting, voelen goed. Iets wat ik probeer te doen is het ‘uit te stellen’. Ik wacht even en probeer mij zo lang mogelijk af te leiden. Soms helpt dat en kruipt het gevoel terug op de achtergrond waardoor kan ik doorgaan met mijn dagelijkse bezigheden. Niet altijd, maar elke keer dat het niet gebeurt, is een overwinning. Het is beter nu, ik weet ook dat het beter kan worden. Het jaar na mijn opname was super. Ik was echt gelukkig. Ik weet dat ik het kan. Het is ‘gewoon’ een kwestie van tijd. Het kan anders. Anders dan nu, maar het moet lukken. Ik geef niet op. Soms gaat het op die moment gewoon niet om mij beter te voelen of te genieten. En dat is niet erg. Helemaal niet. In deze periode van mijn leven lukt het gewoon even niet. Er zijn te veel factoren in en rond mij die het dit moment moeilijk maken. Ik voel mij vaker slecht dan goed. Dat is niet erg, zo lang het maar niet te veel wordt. Zoek op tijd hulp, probeer de drempel over te stappen. Het is niet gemakkelijk, dat weet ik uit ervaring, maar je kan het. Het is mij gelukt, dan lukt het jou zeker ook. Je bent het waard om hulp en steun te krijgen. Je kan echt beter worden. Lukt het even niet, dan is het ook geen probleem. Stap voor stap. Het zal misschien nooit meer zijn wat het geweest is, maar dat geeft niet. Elke gebeurtenis in jouw leven maakt jou tot de bijzondere persoon die je vandaag bent. Alle beetjes helpen. Elk sprankeltje geluk is er ééntje meer. Ik hou van je, met heel mijn hart. Dikke kus, Margo Dag lieve volgers, mijn naam is Margo. Dankzij Verwonderd heb ik de kans gekregen om vanaf vandaag elke maand een blogbericht te schrijven voor jullie, hoe spannend! Laat ik mezelf even voorstellen. Ik ben een meisje van 19 jaar en volg de richting jeugd- en gehandicaptenzorg in het vijfde middelbaar. In mijn vrije tijd ben ik heel graag creatief bezig en ook lezen kan mij even ver weg van deze planeet brengen. Ook schrijven doe ik ongelofelijk graag, op deze manier kan ik de – meestal chaotische – dingen in mijn hoofd even kwijt. Ik heb een heel lieve familie, veel goede vrienden en ook op school gaat alles (nu) goed. Toch worstel ik al een aantal jaar met verschillende mentale en fysieke problemen, waaronder zelfverwonding. Ik heb al troubles van toen ik een kleine meid was (niet dat ik nu zo groot ben, maar een discussie over de voor- en nadelen van klein zijn laten we even terzijde), maar de echte problemen zijn pas begonnen op mijn 13 jaar. Sindsdien heb ik er al een heel verhaal opzitten, waaronder ook veel bezoeken aan verschillende psychologen, psychiaters en dokters. Daarnaast ben ik 3 jaar geleden 10 weken opgenomen geweest in een psychiatrisch ziekenhuis. Nu is alles al veel beter, ik kom van heel ver en vooral heel diep. Toch sleur ik ‘het rugzakje’ altijd wel mee.
Ik ben meestal redelijk open over mijn struggles, behalve over zelfverwonding. Daar wil ik nu verandering in brengen! Er wordt al te veel gezwegen in onze drukke en prestatiegerichte maatschappij, tijd om het taboe te doorbreken. Daarom wil ik de stap zetten om zelf mijn verhaal te vertellen. Hoe kan de wereld zijn ogen openen, als ik zelf met mijn ogen halfopen aan de kant blijf staan? Ik hoop dat ik jullie met deze maandelijkse berichten toch ergens een houvast kan bieden, een steun kan zijn of net dat duwtje in de rug kan geven om er zelf over te praten. Reacties zijn altijd welkom! Ook voor een gesprek sta ik altijd open. Reageer gerust onder de status, dan stuur ik een privéberichtje via Facebook en kunnen we even gedachten en/of gevoelens uitwisselen. Het hoeft zelfs niet altijd over de donkere dingen des levens te gaan, een gesprek over de schoonheid van de wereld of over koetjes en kalfjes is altijd welkom! Hoe je mij kan herkennen? Ik begin mijn berichten altijd met een quote. Quotes geeft het uiten van gevoelens net dat tikkeltje extra magie in herkenning. Mijn gsm staat er - natuurlijk - vol van! Bij deze geef ik ook mijn allereerste quote mee. “Geniet van de kleine dingen.” Dikke kus! Margo |
AuteurSchrijf iets over jezelf. Het hoeft niet heel uitgebreid te zijn, een overzicht is genoeg. ArchievenCategorieën |